Yıllar mı çok ağır yoksa yazımı
Ya dağlar çok alçaldı
Yada mevsimler azaldı
Saçlarım kar beyazını çoktan tattı
Hayatın imandan başka anlamı kalmadı
Kalem kırıldı yazılar kana bulandı
Aylar sanki bir atlının üzerinde
Günler yanında saat gibi kaldı
Dosta düşmana zulüm dost olmuş
Dilde istenmeyen bir kınama kaldı
Koltuklar yapışmış sanki yerlerine
İman çıkarların gölgesinde kaldı
Mideler çatlayacak tıka basa taşmış
Fakirler inliyor malesef gözler aç kaldı
Herkes herkesi suçlayıp dururken
Aynalar yüzlere yalancı kaldı
Toprak dağ taş sema alem utandı
İnsan yaptığından gördüğünden bihaber kaldı
Belki güneş hiçbir güne böyle zayıf doğmadı
Ateş ateş olalı böyle hiç yakmadı
Bekleyen onca masum sine çatladı
Çığlıkları arşı alada yankılandı
Onca müslüman uykusundan uyanmadı
Gel gelmekte olan müjde zaman daraldı
Ebabil gökte hazır bekliyor yerde asker kalmadı


(Her zaman her yerde İslâm için zulüm için savaşan Türk Askerimiz hariç, onlar her zaman böyle şanlı görevlere hazır)