İNSAN OLMAK NE GARİPAnılar fitne saçar, insan yalnız kalınca Bütün günün gazabı, demlenir yüreğinde Beden yorgundur zaten, gönül derde dalınca Huzun keder ne varsa, mimlenir yüreğinde Karanlık örter perde, günün söner ışığı İnsan olan faninin gölgesi boyu aşar Sevdanın eziyeti kasar o an aşığı Kıvrılır bir kenara, ruh ölü, beden yaşar Ömür denen deryanın çilesi türlü, türlü Hayal kırıklıkları, onlarda başka mevzu Bazı hayatlar bedbah, bazısı arlı, nurlu Kiminin gazap öfke, kiminin pak tavazu Yoksulluğun feryadı, ta Fizan’dan duyulur Yorgun ferdin gam yükü, bağlarmı ki bağnazı Keşmekeş geçen hayat, berduşa hak sayılır Ne kendi kıymet görür, nede çekilir nazı Dışa bakan kapılar, kapanınca sokağa Duvarlar şahit olur, yaşanılan her şeye Herkesin tüm çabası, ayak uydurmak çağa Ondandır kentler bizi, üvey eyledi köye İnsan olmak ne garip, bir nefes sonran yalan Yinede gözü doymaz, bütün dünyayı versen Taptığı dünya malı, aklını baştan alan Sonsuza dek yaşarmış, bakıp halini görsen Mehmet Kılıçel Soğukdoğulu |
Anlamlı ve uyarıcı şiirinizi kutlarım.
Saygılarımla.