Yaşanılan ve yazılmış bir duyguyu anlatmak ne kadar zorsa,
O duyguyu anlamakta bir o kadar zordur, yaşamayan,bilmeyen,görmeyenler için.
Çünkü öyle bir şey ki:
Ne içimdeki sokaklara sığabildim,
Nede dışardaki dünyaya.
Anlatmaya kalksan anlatılmıyor,
Yazmaya kalksan bitmiyor kelimeler yetersiz kalıyor,
yada bir şey eksik kalıyor bir türlü tamamlanamıyor.
Onun içindir ki yaşamayan anlamaz, anlayamaz,
Haklılar da aslında.
Kimi güzel sonuçlara ulaşsa da kimileri için acı bir hüsran olur,
Öyle  çetin bir yol ki,
Sadece tek şeritli ve tek gidişli,
Bir kere bileti alındı mı tekrarı yoktur,
Ne geriye dönüşü ne de biletin ertelenişi vardır,
Uzaktan bakıldığında güllük gülistanlık görünse de,
Halbuki çoğu zaman acı ve kor bir nardır.
Bu duyguları taşıyanların bir anı birbirine benzemez,
Kimi zaman mutluyken bir bakmışsın ki gemisi batmış tüm umutlarını yitirmiş, hayattan bıkmışçasına hiçbir şeyden zevk almıyor.
Her şey zehir gibi sanki,
Sadece sessizce bir kenara çekilip kendi kendine içindeki yangınlarla  alışmaya çalışıyor.
Gönül muhasebesini yaparken bir bakıyorsun, hiç kıramadığın bakmaya, doyamadığım,
Onun  yerine gözyaşı olup aktığın,
sevdiğin sevildiğini sandığın biri senin bu hale gelmene sebep,
Anlamak çok zor,
Zira yaşayan anlam veremezken, Yaşamayanlar ne bilsin,ne yapsın.
Anlatmak sorun değil de,
Artık anlatmaya gerek duymamak mesele,
Çünkü orda şairinde dediği gibi ;
Çok şey anlatmak isterken,
Anlatsam ne değişecek vazgeçişi var.


Kadir TURGUT