demden deme gümüş aynalara akıyor gece keder ve suskunluğu besliyor yalnızlık yağmur damlalarını özümseyerek -balkona uyudu kızılçam sokakta amber kokusu ıslak kediler korosu ışığı kapadım ayın gölgesi yüzüme vuran ışığınsa dili kırık
yumdum kirpiklerimi penceremde küçük küçük tıpırtılar ilaçlarım ve kitaplarım yarın belki de arkamda kalacak gittikçe daralıyor ruh odalarım yığınla kalabalıklar gözlerimde küçük tıpırtılar penceremde canımı acıtıyor hüsran ve yenilgiler Tanrım neden kurtarmıyorsun yaşam sarmalından -çıkamıyorum
silindi zihnimin şeritleri yolu bulamıyor kararsız adımlarım yarasa kanatlarında sabahlıyorum önceleri güzeldi yaşamak hassas değil kırgın değildi düşüncelerim zamanla soğudu kalbimin ateşi bana ait değil buraları- ait değilim buraya koşarak düşüyorum tırmandığım merdivenlerden kanıyor kanıyor parmaklarım ışığın dili çözemiyor içimin göveren dallanıp budaklanan kasvetini Tanrım neden duymuyorsun ruhumun çıkmazlarını
başımı gömüyorum yastığa soğuk yorgan soğuk odam bugün de burdayım daralttım yaşam alanımı kopan kanatlarım ıslaktı kuruttum yumdum kirpiklerimi penceremde küçük küçük tıpırtılar balkonda uyuyor kızılçam dalları -sokakta yağmurun buğulu melodisi kiraz yaprağında ağlıyor mayıs böceği sisli nemli sıcak hava -sisli
Tanrım donuyorum donuyorum buz çiçekleri açtı ellerim gitmem gereken varmam gereken yer neresi bilmiyorum sisli nemli sıcak hava günden güne eriyorum karartı gecelerinde içimin kandilleri söndü Tanrım neden görmüyorsun -ışıksızım yollarda -yitiklerde
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
IŞIKSIZ şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
IŞIKSIZ şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Artık ellerimiz, odalarımız, yüreklerimiz bile buz gibi. Donuyoruz. Daha neler buz gibi değil ki. Yaşamak her geçen gün daha zorlaşırken ve bunun sancısını sonuna kadar omuzlarında hissederken insan. En çok geceleri üşür insanın elleri. Hassas bir yürekten uzanan çığlık gibiydi şiir. Hüznü, yakarışları ta buralardan bile hissedilen.
İnsan zaman zaman yaşıyor bu yabancılaşmayı. Buraya ait değilim diyor. Aslında buraya ait değiliz ve insan bunu en hüzünlü olduğu anlarda daha bir içten duyumsuyor. Hep bir gurbet hissiyle nefes alıp vermek zor ve yoruyor insanı.
İnsanın içine işleyen bir şiirdi tam anlamıyla.
Güzel yürekli Flycan şairim hüzün uzak olsun odanızdan da, yüreğinizden de, mevsimlerinizden de.
Yaşamak her geçen gün daha zorlaşırken ve bunun sancısını sonuna kadar omuzlarında hissederken insan. En çok geceleri üşür insanın elleri.
Hassas bir yürekten uzanan çığlık gibiydi şiir. Hüznü, yakarışları ta buralardan bile hissedilen.
İnsan zaman zaman yaşıyor bu yabancılaşmayı. Buraya ait değilim diyor.
Aslında buraya ait değiliz ve insan bunu en hüzünlü olduğu anlarda daha bir içten duyumsuyor.
Hep bir gurbet hissiyle nefes alıp vermek zor ve yoruyor insanı.
İnsanın içine işleyen bir şiirdi tam anlamıyla.
Güzel yürekli Flycan şairim hüzün uzak olsun odanızdan da, yüreğinizden de, mevsimlerinizden de.
Sevgilerimle 🌸