Bu şiir, doğanın güzelliği ve değişimi üzerine bir meditasyondur. Şair, baharın canlılığı ve kışın ölümü arasındaki kontrastı kullanarak, hayatın sonsuz döngüsünü vurgular. Ayrıca, şiirdeki "can’ım" hitabıyla, sevgilisine olan özlemini ve aşkını dile getirir. Şair, doğa ile sevgili arasında bir bağ kurar ve onları birlikte yaşamın kucağında buluşturur. Şiirin sonunda, şair kendini de bu döngünün bir parçası olarak görür ve doğa ile şiir aracılığıyla iletişim kurar.

Şiirdeki imgeler, hem somut hem de soyut anlamlar taşır. Örneğin, menekşenin moru, hem baharın rengi hem de sevgilinin gözleridir. Karların erimesi, hem kışın bitişi hem de yeniden doğuşun sembolüdür. Geçilmez kırlar, hem dedelerin mirası hem de torunların geleceğidir.

Bu şiiri yorumlarken, şairin doğaya olan hayranlığı ve sevgisini göz önünde bulundurmak gerekir. Şair, doğayı sadece bir manzara olarak değil, aynı zamanda bir yaşam kaynağı olarak görür. Doğa ile insan arasındaki ilişki, şiirin ana temasıdır. Şair, bu ilişkiyi hem kişisel hem de evrensel bir boyuta taşır ve okuyucuya da bu ilişkiye katılmayı teklif eder.

...
Bir bahar sabahı,
tomurcuklar açar,
Menekşenin moruyla
süzülür rüzgar.
çocuklar koşar kırlarda,
sevinç içinde,
Ağaçlar gülümser,
zemherinin ardında.


Can’ım, hatırlıyor musun
o günü?
Kefenli doğa,
sessizce uykuya daldı.
Dualar yükseldi camlardan,
göklere doğru,
Karlar eridi,
doruklarda yeni bir başlangıç.

Geçilmez kırlar,
dedelerin izleriyle dolu,
Torunlar koşar,
yarınlara bakar umutla.
Tomurcuklar açar,
hayatın sonsuz döngüsünde,
Ve biz, bu şiirde buluşuruz,
doğanın kucağında.


Kuşların cıvıltıları, çiçeklerin kokusu,
Gökyüzüne yükselen bir dua,
Yeniden doğuş, yepyeni bir başlangıç,
ir bahar sabahı, yeniden doğarım


Bir kuşun kanadında taşır aşkı rüzgar,
Doğanın sonsuz döngüsünde,
Kışın soğuğunda özlemle beklerim seni,
Bir bahar sabahı, yeniden doğarım.

UMUT VE SEVGİ-NEJAT HOCA 🌸