Hayatın pençesinde çile hüzün olmadan,
Kalbimin çiçekleri birer birer solmadan,
İğnenin deliğinden dertlerimi geçirdim,
Feleğin kasnağından çemberini almadan.
Nakış nakış işledim umut çiçeklerini,
Papatya çiçeğinden taçlarını yolmadan.

Peteklerde olsaydık arıyla balı gibi,
Her gün hoşbeş etseydik çiçekle dalı gibi,
Seni bir kez görünce gözlerim ışık saçar,
Çekilir karanlıklar gökten bir halı gibi.
Kış bahar veda eder açılır yaz mevsimi,
Vuslata bir yol alır ömrün son salı gibi.

Kapkara bulutları söyle kimler çağırdı ?
Damlayan gözyaşlarım taşlar gibi ağırdı.
Kuşatılmış bu gönül hudutlardan aşınca,
Vaveylam duyulmadı sanki herkes sağırdı.
Ufuklardan batarken sevgimizin güneşi,
Karanlığa gömülüp avaz avaz bağırdı.

Yalnızlığım usandı hem bahardan hem kıştan,
Kalmadı bak mecalim kesildim ekmek aştan.
Topladım teker teker anıları sahilde,
Sektirdim dalgalara peş peşe ayrı taştan.
Aşkı da anlayınca kalpte en güzel hey can!
Dönme dolap misali dön hadi yeni baştan.

Kahredip ağlar mıydım gül anlasa halimden?
Dikeninden tutunca kan damladı elimden.
Bülbülün dili bile ahvalimden tutuldu,
Ağladıkça kirpiğim vuruyor her telimden.
Yüreğim hüzünlendi bir tebessüm etmiyor,
Aşk da anlamaz oldu bunca tatlı dilimden.

(Terkib-i bent -aabaca)

20.2.2024 BERLİN
KUDRET MERTTÜRK