Değer mi alnım senin kumlarına çocuk?
Derviş sesi yoktu medresede
Sadece acıklı bir duanın izi ellerimde Bir de küstüğüm mürşidin ayak izleri çoktan Gitmese de... Her şey dönüyordu ve dalgasız kalmıştı deniz Kızıyordum Tanrı’ya bilmeden istemeyerek Ve bilerek isteyerek içimde bir öfke bin isyan Kalbim tertemiz... Henüz dal kırılmadan uyandım Vakitsiz ateşe verilmeden orman Şehre dağılmadan Züleyha’nın bedeni Secdeye uzandım... Değer mi alnım senin kumlarına çocuk? Senin gibi ölebilir miyim istesem? Bakıp ben de çölün namlusuna Gülümsesem?... Ah! ki sevmekten bahsediyorsun Sana bakıp kendinden geçiyor Sonra kendinden vazgeçiyor insanlık Pes ediyorsun! Kovun beni Aşktan! Kırın kalemini bütün hislerimin! Koyun ölen her çocuğun ana rahmine sonra Öldürün yeni baştan!!! |