Geriye Kalan
Acıyla açıldı gözlerim yeni güne,
Bedenim sağlamdı belki Ama ruhum paramparça. Ne sabahlar yaşadım ben oysa Güneşi çağırırdım neşeyle, Karanlık utanırdı yaşama hevesimden. Evrenin ışığı yükselirdi göğsümden, Mutluluk akardı gözbebeklerimden. Gökyüzü umudumdan alırdı maviliğini, Yıldızlar kıskanırdı hayallerimi. Sonra birdenbire, Sonra ansızın, Kuraklaştı yüreğimin kırsalı. Bozkırda değil üstelik Yeşile hasret uçsuz bucaksız bir çöl, Ne bir damla su ne de küçük bir göl. Yağmura suya hasret asırlar geçti sanki Aydınlığa hasret karanlık seneler. Yaşlandık mı yoksa Bu sebepten mi bu kadar çile? Yaşamadan da yaşlanır mı insan, Yaşamadan da kırışıklar yerleşir mi suratına? Yaşadım ben de herkes kadar oysa. Belki ispat edemem ama Bende umut ettim, Bende hayal ettim, Bende gönül verdim, Bende sevdim, Bende sevildim. Bende tutuldum bir çiçeğin kokusuna, Bir şarkının kuytusuna, Bir ağacın serinliğine, Gökyüzünün derinliğine Ve güneşin aydınlatmasına ruhumu. Hiç var olmamış gibiyim ya şimdi, Oysa en çok ben vardım bir zamanlar, Zihnimde silikleşen hatırlar, Birer birer unutulan anılar Ve geriye kalan Yalnızca acılar… |
Ve geriye kalan
Yalnızca acılar…
bu güzel dizeleri yazan ÇİFTÇİ şairimi gönülden kutlarım.gönlünüz dert görmesin.elleriniz yeni şiirler için var olsun.selamlarımla esen kalınız