HÜLYA...Bir özge fidan, duruşu mağrur, gözleri nemli, Bilmem ki neden, ceylan bakışı bunca elemli? Yoksa Fatih’ten, ya Eyüp’ten mi, acep nereli? Elbet bir bilen olsa gerektir böyle güzeli. Haliç’e doğru korkuluklardan bakarken suya, Gözler kapandı, birden dalmıştı sanki uykuya. Uçmuştu rûhu meleklere eş, başladı rüya, Son anda bir genç koştu yanına; inledi Hülya! .. Düştü koluna zavallı Hülya, sanki bir taştı; Gözünden akan son damlalar ki, bir kanlı yaştı. Geçmişte bu aşk burda başladı, Haliç’e taştı, Yine burada bu güzel hayâl, Hakk’a ulaştı... 02.l0.2011 (Arşiv) Fatih-İST. Enver ÖZÇAĞLAYAN |