ÖZLENİYOR KOKUSU GÜL TENİNİN
ne çok uzağım senden
ne çoktur duymuyor sesini iki kulağım bir zamanlar ne kadarda güzeldi gözlerin bakışların ne kadarda özeldi şimdi sadece sözlerin değil pozların bile bana yabancı özleniyor kokusu gül teninin elinin yumuşak dokusu özleniyor kavrulan yalnızlığın girdabında gecenin yükü ağır gece izbeliğinden utanıyor şimdi üryan bir deniz köpüğüyüm yosun söküğü çise düşüyor mecalime nemleniyor elimle beslediğim duygu fantezilerim metruk bir sayfanın çözümsüz yanılgısı oluyorum yaralarımı yar edindim avuçladım terli toprağı silkeledim kurumuş yaprağı üstüm başım kurum üstüm başım kötürüm yaşamın acıtan yanları ise zulüm |