ÇIĞ [ LIK ]
Titretmiyor içimi zemheri kadar
İnsanların sessizliği Sessiz çığlıklarına ses olmaya kalksam Beni taşlayacaklar biliyorum... Biliyorum ama yine de yaz diyor kalem Sen tükenme ben tükenirim Vaz geçme tutmaktan ellerinde beni Ben yazayım sen kör gözlerin önüne Şiir sür kafi... Dışarısı zemheri Sobalarda çatır çatır yanıyor alın teri O alın teri ki kutsal Sömürgen anlatıyorken masal... İçler acısı memleketin durumu Paşam sarayda rahat Hiç olur mu umuru ? Bunu gören şair rahat durur mu ? Vardır elbet sözü Bir kuyruk sokumu... Masalar kurulmuş Kartlar dağıtılıyor yeniden Masa altında ezilirken Çocukların yüreği... Kan , revan , savaş ve barış Hep aynı ağızların salyası Masal aynı isimler farklı Dinleyen uykuya demir atmış Karaya oturmuş düşleri... Taş olsa çatlardı bu kadar zulme Sen taş bassan da bağrına Bak taş bile ağlıyor Senin aciz haline... Uyan artık ey insan Senin diye yutturulan bu savaş Aslında insanlığın var olma savaşıdır... Duymuyor musun hala ? Çocukların çığlığı Bir çığ olmuş altına almış insanlığı Bu savaş insanlığı Kurtarma savaşıdır... Çağdaş DURMAZ |
öfke güçle takas eden gövdede
kulaklar sağır
Gözler tutkunun hırsın ışığında kör
Çocukların çığlığı
kadınların ağıdına gömülür durur
kendi sesinde kuyulanmış bir döngüdeki ölüm bu
İsyancı işkalci bir kuştu şiir
Tebrikler