Git...Git Ardına bile bakma Bende bakmayacağım Kaldıysa aşkının kırıntıları tek tek karıncalara atacağım Git Ardına bile bakma ... Rüzgârsız bir yaz akşamı denizi kadar sessiz ve duruyum Hafifçe kıyıya vururken yüreğim kulak kabartmalısın duyabilmek için sesini sensizliğimin Güneş’i batırıyorum yokluğuna Gün kızıllaştıkça karanlıkta kaybolacağız biliyorum Bir kaç martı eşlik ediyor gün batımına ve bana Haleleri halka halka uzaklaşıyor suda ki ayak izlerinin kıyıya varamadan küçülerek yok oluyorlar Akşam yorgunu takanın motorunun sesi teslim aldığı gibi teslim ediyor ortama sessizliği Uzaklaşıyor Tıpkı yaklaştığı gibi Tıpkı benim uzaklaştığım gibi Tıpkı senin gibi Kendimle kalıyorum Düşünüyorum da Bütün gürültü patırtının nedeni aslında bir korkudan geliyormuş Seni kaybetme korkusu Denizi bulandırıyor en ufak rüzgârda bile fırtınalar çıkartıyormuş bu seni kaybetme korkusu Biliyor musun Korkmuyorum artık En sert lodoslar bile dalgalandırmayacak bu denizi Koskoca gemilerde Belki de seni kaybetmekten ilk defa korkmuyorum Sessizliğime ve sensizliğime alışıyorum Özlemiyor muyum Tabii ki özlüyorum Yıldızların geceyi özlediği gibi Fakat bitmeyecek dalgaları düşündükçe özlemim doygunluğa dönüşüyor Hatırlıyorum da beraberken bizi kahkahalarımızı dalıp gidiyorum Denizden gelen şu takanın çıkardığı sesler gibi geldikleri gibi giderek kaybolacak anılarda sanırım zamanla Biliyor musun Seni hep gülerken hatırlıyorum Siluetin öylece kazınmış işte Sebebini bilmiyorum Bir de uyurken ne kadar masumdun sen Küçücük kız çocukları gibi Hep saçlarını okşardım Sessizce uyandırmadan Sen bazen hissederdin uykunda gülümserdin Sonra gözlerini açardın yavaş yavaş Keşke hep uyusaydın Hiç uyanmasaydın Neyse Boş ver Bu satırları sana eski bir sevgilinin benliğindeki görüntüsünü sonsuza kadar hatırlatması için yazmadım İlk defa huzurluyum Rahatım Seni düşünmüyorum Ah şu taka Tıpkı senin gibi sessizce geldi bilmediğim sulardan Yaklaştıkça büyüdü gözümde Gürültüye boğdu gün batımını Denizi dalgalandırdı Halelerini yok etti martıların Güneşin ışıklarını yüklendi ve uzaklaştıkça küçüldü sessizliğe doğru Deniz duruldu Kayboldu sonra Güneş´in son ışığını da yüklenip martılarla birlikte Rüzgârsız bir yaz akşamı denizi kadar sessiz ve duruyum Hafifçe kıyıya vururken yüreğim kulak kabartmalısın duyabilmek için sesini sensizliğimin Bir ürperti Deniz sesi Çakılları geri alırken dalgalar kadehimi senin için kaldırıyorum ay doğarken geceme sensiz ilk akşamda Sigaramdan derin bir nefes çekiyorum Biliyor musun Seni artık hiç hatırlamıyorum ... @_ahad____ |
hatırlamak bir seven için en acı kelime şair bilirsiniz
Saygı ile