KENDİMİ SANA İNANDIRMADIMHer gece gözyaşlarım asilliğini yitiriyor Başım yastığa düştükçe yeniliyorum sevdana... Yorgun düşünce dizlerim,ayaklarımın ritmi bozuluyor Dudaklarıma karanlığın busesi düşüyor Cüzdanımda taşıdığım resmine bakınca Gülüşlerin düşüyor üşüyen avuçlarıma Dokunuşların aklıma gelince Kendimi buluyorum kollarında Ama hep imkânsızının oldum Bir türlü inanamadığın,yenemediğin, Üzerinden atlayamadığın korkuların oldum Haykırdığında susturamadığın isyanın oldum Söylermisin,duygular değil mi bizi gönüllere taşıyan? Yarınlara umutla baktıran Duyguların olmadığı yürekler ne yapsın Kederim var,derdim var içimde bilmiyorsun Sevimcimi, yaşama gücümü yitirdim görmüyorsun Deliliğimi,coşkulu, mutlu, umutlu günlerimi Ne de çok özlüyorum,anlamıyorsun İçimi yakan öylesine bir özlem var ki Ne sen sor, ne ben söyleyeyim Bana düşman olanlar hep yanımda Dost bildiklerimin her biri başka bir yerde Ne kadar güçlü görünsem de Dalları fırtınaya yenik düşmüş çınar gibiyim Her dalım,her yaprağım başka yere savrulmuş Bir yanım deli dolu,bir yanım uçuk kaçık Bulutsu bir sis çöküyor üstüme Monoton bir hayatın girdabında kaldım Hasret kaldım gün ışığına Avare dolaşan. bir insan oldum Gayesiz ve huysuz Penceremden dışarı her bakışımda Karanlık bir perde dokunuyor önüme Hafiften bir el dokunuyor omuzuma Haydi zamanın geldi der gibi YEŞİLIRMAK |
Hissiyatımıza tercüman Şiirinizi beğenerek okudum tebrik ederim.
Saygı ve muhabbetlerimi sunarım.