DAĞLAR

Doruğuna çıkıp seyran eylesem
Yamacında köyler görünür dağlar
Patikanda kır atımı teğlesem
Hasret libasına bürünür dağlar

Eksilir mi acep dağların karı
Ağlarım gurbette ben zarı zarı
Çıkıp Ahır Dağ’a silsem efkârı
Berit’im Düldül’üm yerinir dağlar

Karlar eriyince dereler taşar
Laleler nergisler uyanıp coşar
Eyersiz çapraksız yılkılar koşar
Bağrında kurtla kuş barınır dağlar

Zemheride beyaz duvağın takar
Duman çökse göğün gözleri akar
Beyaz gerdanını kar ile yıkar
Güneşten kürekle kürünür dağlar

Hangi eller seni ateşe verdi
Bilmem kimler senden ne zarar gördü
Sende rızık buldu ceylanı kurdu
Yılanlar sinende sürünür dağlar

Varıp eteğine kıl çadır kursam
Ataşı gayıp da öskeyi vursam
Ekmeğin içine pendiri dürsem
Ruhum her sıkletten arınır dağlar

Dizlerim tutmuyor takatim de yok
Aklıma geldikçe saplanır bir ok
Deli gönül der ki Toroslara çık
Yorgun ayaklarım erinir dağlar

Nurgül’üm der dağlar vatanım yurdum
Varıp yamacına yuvamı kurdum
Zirvesine çıksam tükenir derdim
Sende tüm canlılar korunur dağlar

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ