Gece bir çarşaf gibi sardı beni
Kucağına yattım kundaktaki bebek misali
Huzur mu vardı huzursuzluk mu emin olamadım
Kapattım gözlerimi
İçime işleyen soğukla titredim
Sardım kendimi
Yalnızdım hep yalnız
Gece beni sahiplense bile yalın
Bir yumru oturdu boğazıma
Elimle çıkarıp atamadım
Tuzlu gözyaşları yaktı gözlerimi durduramadım
Kalındı karanlığım geceyi üstüme attım pelerin misali
Titreyen içimi kapladım
Omuzlarımdaki ağırlık ayaklanıp gitsin diye yakardım
Birikmiş öfkem bedenimin tümünü yaktı
Duygusuz halim duygulu beni silkti attı
Sanki korkularım vahşi birer hayvanmışcasına arenadaki bene saldırdı
Oysa kendimi dışarıya hep güçlüymüş gibi gösterirdim
Oturdum çelişkime hayıflandım
Sarardım bir yaprak misali
Düştüm, kalkamadım
Kucağına yattığım gecenin sessizliği başımı okşayınca rahatladım
Hatta hafiften sırıttım
Güçsüzlüğüm kıvrılan dudaklarıma boyun eğince rahat bir nefes aldım
Belki de ilk defa nefes almıştım
Ben ve kabullendiğim koca yalnızlığım
Gecenin misafirperverliğiyle yok olunca bir an mutluluktan ağladım
Hep hüzünlüyken dolan gözlerim ilk şaşırdı
Sırıttım
Artık kabullendim küçük bir kızım
Biliyorum üzülünce hep içime atarım
Büyüdükçe içime ağladım okyanusumu yarattım
İlk başlar sakindim yaralanmadım
Ağladıkça sular yükseldi çırpındım
Bilmezdim yüzmeyi umutsuzca battım çıktım
Sonra bir karar verdim kendime
Ya içimdeki kıza yüzme öğretecektim
Ya da boğulmasını uzaktan izleyecektim
Ben kendi bildiğimi yaptım
İnatçı da olsa çocuğa yüzmeyi anlattım
Artık o yüzüyor
Ben de içime dolan okyanusa alıştım