Üzülüyorum
Hiç bu kadar yorgun hiseetmemıstım.
Bende mıydı sorun? Yoksa benı anlamaya calısanların safsatalarında mıydı? Düşünüyorum öyleyse varım dıyen Descartes yanılmıs olamaz mıydı yani? Ve yine işte o anlardan birini yasıyorum. Nefesım soluk boruma yapısmıs, Yorgunlugum gözlerımın pınarlarından tasmıs Kücük bir cocuk kadar gücenmısım Bakıyorum düşmanlık besledıgım duvara asılı aynama... Baktıgım şey ne yüzüm ne kıyafetim.... Senden bana hatıra dokunuslar vucudumda duruyor mu dıye bakıyorum bir umutla cıplak tenıme,vucuduma Bilseydım gıderken bana hedıye ettıgın izlerın de silinip gideceğini Demezdım sana o an umursamazca ’’Sen bilirsin’’ diye Üzülüyorum Sadece üzülüyorum işte Elimden ne gelir. |