ŞAİR KİM MİDİR YA, AŞK...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Hangi düş’ ün hangi gülüşün yanlısıdır söyle, şiir ve sevdaya ramak kala azadesi ölümün azığı ömrün şair meyleder aşka hüzünse mızrabı ve kıtalar aşası bir enginlik yüreğin koruk b/ağı… Hatmeder duygular ölgün zamanın tanrısıdır kalem Hazmeder ruhu ölümü ve devrik acılar kıtası kelamın İzini sürer varla yok arasıdır yalnızlığı Göğün pekişen karanlığına Nice bulut eşlik eder yağan yağmura Tutunur şair tutunur her sevda Tutamağı ömrün Tuzudur adeta imgeler körü körüne yazılmayan Şiirin telli duvaklı gelini Yasın bakir tınısı Yaşın tuzu Yadı dünün yareni ruhu Bandıkça hüzne Mihrabı umut Mizacı yitik Bir neşreden sihirdir ki şiir Ve şairin ölümcül ç/ağrısı Paslaşır duygular Pembeleşir kalem Nur yağar ufuktan Narı ömrün nazenin güftenin Hüznüne de sadıktır şair yaşadığı kadar gördüğü görmediği Duyduğu duymadığı Bilip bilmeden yaşadığı Irak olduğu kadar mutluluktan Irgatı evrenin Irgalamaz da kimi insanı bunca derin Bunca istem Bunca isyan Biriktirse bile af diler Rabbinden Şiir nükseder Şair yazar ve ölür Ölür ve doğar da ansızın bir başka şiir Bir başka hayal Sözcüklerle hemhal Yalnızlığın kopuk düğmesi Hoppa imgeler Durulur ansızın Ar bildiği iken sevgi Arsız bir çağrı iken ölümü İrdeler toprak Çağırır usundan Çalgı çengi susar Sever derinden taşan ruhundan İçinde kalan her ukde bir şiir Dünde kalan her resim bir kibir Yarına yatıya kalacak diye bildiği ömür Ansızın solar Ansızın siner Ansızın söner İçten içe büyür acı Acıdan geçer şairin yolu Duvağı kanlı çocuk gelin Ruhu yaralı kadın Yârin elini tutar Yazdığı kadar da vefa umar Sihrine banar da banar Bilinmezin izini sürer Nakşeden her sözcük Uğuldar kulakları Uğurlar yavuklusunu Uğruna aşkın dönenir bir bir Devşirir sözcükleri Ne kin ne kibir Tutuşan yüreğidir Tanıştığı kalemidir Bazen yâdı bir hikâye bir nesir Eseridir Rabbinin Esaretidir hüzün denen mealin Kitabını yazar şair Adı ise mazide saklı bir ruhun sadakası Varla yok arası mutluluğu Diktiği kadar kalemi Dilemması nazın niyazın tükenmediği Bir seferi yolcudur ki şair… Yalnızlığın ve hüznün güftesi olmaya meyyal Yazdığı yazacağı her şiir Sona ramak kala Rengi atar kalemin Ruhundan firar eder sözcükler Figan eyler kalemin sadık gülüşünde cereyan eder Kâh umut kah ölüm feryat eder Çağın da çağrının da ötesinde yaşar şair Ölüme meyleden o ıssızlık ki aşılası kıtalar Oysaki tek sözcükte saklıdır Evrenin özü de sözü de aşktır Aşina olduğu kadar da aşka aşikar… |