Bu şiir üstad Sezai Karakoç’a onun fikir derinliğine bir çağrıdır.Şiirin sonunda ki eller onun elleridir.Şiirin içinde üç büyük şair; Necip Fazıl, İsmet Özel , Nazım Hikmet’e de seslenilmiştir.Şiirin şairlere seslenişinde isyan vardır.Ütopyalara isyan vardır.Hani herşey böyle olmayacaktı diye bağırış vardır.

Her akşam kordonda denize karşı iki bardak çay içerim.Romantizmi yaşarım.Gerçekten kopuk saatlerdir.Bütün yaralarımı unuturum.O saatlede "mış" gibi yaşarım her şeyi..

Öyle bir akşamda fotoğrafa karışan bir tinerci ile büyü bozuldu. Ve şiirin o bölümü yazıldı..

"Kendimi katınca, değişiyor çehresi
Yarılıp içinden çıkıyor şehrin
Sönük bakışlı bir nar tanesi.
Ya da;
İzmir’i dişliyor, elinde tiner
Lağıma düşmüş bir tarla faresi.
Bin yıl eziyor yüreğim,
Bin adam kadar büyüyor çaresizlik. "

Ve şair gözlükleri düşünce gözümden, çay kokusunun, keman sesinin, martıların, denizin, akşamım o çıldırtan kızılının, saçlarımdan umut devşiren imbat rüzgarının dışında başka görülmesi gereken şeylerin de olduğunu anladım.... Dilenciler, fahişeler,Tinerciler, yoksullar, hastalar, hırsızlar, sokak köpekleri... orada hayatın her yüzü vardı..

Elimdeki oyuncak alınmıştı sanki..Nilüfer zamanı dediğim zamanlarım çatlamış kabuğundan kan sızıyordu..çaresizlik sızıyordu. Şair gönlümün işine gelmese de bu katı gerçeklik her şey şiirin içinden geçmeliydi diye düşündüm. Çünkü; vardılar, oradaydılar, sımsıcaktılar..

Ben kökleriyle bağlarını, üstatlarıyla yollarını hiç kesmemeye çalışan bir şairim. Bu büyük kırılmayla beraber belki egoistçe, sanki benim, sanki bizim hiç suçumuz yokmuş gibi onlara çattım..Sevdiklerime seslendim..İsmet Özelin dediği gibiydi;

"Kargaşa. Ve kolayca yıkılan inançlarım benim, benim en sağlam, en dağınık ellerim. Sabahı nasıl tetikte bekliyorum. Şafakla damar damara nasıl seviştiğini görmek için bilgeliğin. Ve onarıyorum nasıl hızla kendi gücümü. Nasıl bir soylu boşluğa çılgınca kanayorum. Ey yangınlar artığı! Her yangından arta kalan bir şey, her yangından arta kalan gerçek şey

çoğalt beni."

Okuyan herkese yaralarımı veriyorum. Demeyin insan sevdiğine yaralarını verir mi? verir..En değerli şeyleridir çünkü yaraları şairlerin..

Şiirde kullanılan fotograf orjinal olup tarafımdan aynı gün çekilmiştir.Daha sonra photoshopda düzenleme yaptım

saygılarımla

“Sezai Karakoç’a”

Çay kokusu, keman sesi,
Kör adam, köz ve duman
Pörsük kırmızı bir aksam.
Kordonboyu’nda
Her şey bir o kadar anlamsız,
Bir o kadar hüzzam.

Kendimi katınca, değişiyor çehresi
Yarılıp içinden çıkıyor şehrin
Sönük bakışlı bir nar tanesi.
Ya da;
İzmir’i dişliyor, elinde tiner
Lağıma düşmüş bir tarla faresi.
Bin yıl eziyor yüreğim,
Bin adam kadar büyüyor çaresizlik.

İçtiğim çay değil,
Anılarını unutan şehirlerin
Anasız yüzü.
Deminde tas plaklar dönüyor.
İçimde bir yetim gülüyor.
Bir yetim gülerken
Olana bitene,
Bin yetim de sövüyor.
Ve inadına severken nasırlarımı
Ve öperken
Keskinleşen vicdanımı…
Kanırtılmış yürekli kızların
Aşkımı bayrak yapası geliyor
Biliniyor alnımdan sızan yazgım değil
Çocuklarım bana taş atıyor

Korkuma dayanak
Efsaneler ayartıyorum
Bıçkın sesler çalıyorum mısralardan
-Fazıııl..! nerede ölümsüz gerçek?
Neredesin diyorum
Köleleri boğduran şair
Neredesin
Hüznümün efendisi
Neresi bu
İzmir…

II

Seslerden dirilmek nafile
Sözün hükmü ne..?
Ürperten bir derinlik bendeki
Kelebekten bir savaşçı öfkesi
Sanıyorum bu küçük dalgalar
Bir küheylan yelesi.
Alt tarafı üç kulaç su…
Uçurumlaştıran onu
Beynimdeki yasak çiçek,
Ve çiçeğin mahrem yerleri.

Esmerleşince öteki yüzüm,
Üşüyünce gelecekleri
simitçilerin
Can tanelerimden korkunca,
Korkunca uçurumumdan
Yalnız senin
Ellerinden tutunuyorum.
Bu makyajdan çürümüş şehire inat.

Oysa ellerin,
Ne kadar kaygan ve terli.
Ellerin ne kadar hayat?
Bile bile, öpüyorum ellerini
Bir intiharla gerdeğe giriyor gibi.

Kordon’da aksam başka eskimekte
Biliniyor Rosa’nın elleri
Körfezin dibinde çiçek ezmekte…