Sana ağlamak değil, seni anlamak gerek!
Onlarca k a s ı m geçti, anlayamadık Atam...
Kimi hezeyan kustu, kimi oldu engerek!
Bir nesl-i a s ı m geçti, anlayamadık Atam...

Kimisi putlaştırdı, kimi peygamber yaptı!
Kimi yerlere yattı, sureta sana taptı!
Sen böyle istemezdin, yapılanlar azaptı!
Tekmil-i k ı s ı m geçti, anlayamadık Atam...

Tek Türkiye bıraktın, biz kırk parçaya böldük!
Düşman elinden değil kardeş kardeşe öldük!
Dosdoğru iz bıraktın, ihanet edip sildik!
Öyle çok h a s ı m geçti, anlayamadık Atam...

Kızarmadı yüzümüz, döküldük tutam, tutam!
Dilden söyleyip durduk “sen kalk artık ben yatam!”
Her on kasımda tuttuk, riyakârca bir matem!
Hem nice y a s ı m geçti, anlayamadık Atam...

On yılda on beş milyon, gençlik yetiştirdin sen!
Onları birbirine, nasıl kırdırdık bilsen!
Artık iflâh olmayız, kendin de kalkıp gelsen!
Binlerce m a s u m geçti, anlayamadık Atam...

Düşmanların öyle zor, o kadar da çoktular!
Yedi düvel önünde diz bükerek çöktüler!
Ardındaki liderler, o kadar küçüktüler!
Günlerce r e s i m geçti, anlayamadık Atam...

“Ne mutlu Türküm” diye, söylerdin ya derinden!
Bir derin sızı geçer, kalbimin üzerinden!
Meğer senmişsin yeri, oynatan hep yerinden!
Bilmem kaç m e v s i m geçti, anlayamadık Atam...

*Antalya-2008/11
Halil Şakir Taşçıoğlu