Bir bugüne baktım, bir de geçmişe,
Anı yaşar, öteyi düşünmezdik.
Allah’ın emrini yapar peşpeşe;
Zekat verir, oruçları yemezdik.

Erkekler erkenden işine gider,
Yuvayı dişi kuş idare eder,
Eşler birbirini gönülden sever;
Sevgimizi aşikâre etmezdik.

Saygı ve edeple büyüklerine,
Otururduk dizlerinin dibine,
Doyum olmaz babanın sohbetine;
Büyüklerin sözlerini kesmezdik...

Asker olmayana adam denmezdi,
Büyük oturmadan yemek yenmezdi,
Kadınların ar perdesi inmezdi;
Nâ’mahremin karşısında gülmezdik.

Yemeğe başlarken Bismillah deyip,
Hep birlikte aynı sahandan yiyip,
Elimizdekine şükür eyleyip;
Kahırlanıp, sızlanmayı sevmezdik.

Bakıp büyüteni atıp kenara,
Yanına koş, başın düşünce dara,
Bağırıp çağırıp kalp kıra kıra;
Muhtaçlara arkamızı dönmezdik.

Çocuklar çocuktu kendi yaşında,
Sokaklarda koşardı top peşinde,
Televizyon ve telefon başında;
Saatlerce zamanı öldürmezdik.

Herkes birbirini sayar, severdi,
Zenginler yoksula kanat gererdi,
Haksızlık yapana orda dur, derdi;
Saklanarak görmezlikten gelmezdik

Bebelere ashabın ismi konur,
Başa ne gelirse hayra yorulur.
Ne yenirse hep beraber pay olur;
Elimizi ekmek ile silmezdik.

Çat kapı giderdik dosta, kardeşe,
Samimiyet baş köşede pür’neşe
Hep birlikte, hep beraber, başbaşa;
Ayrılık gayrılık nedir bilmezdik...

Kimin var, kimin yok, kimin eli dar,
Gönül incitmeden yapılır ayar,
Sılaya büyük bir bağlılık duyar;
Şehire, gurbete heves etmezdik.

Kuru ekmek batırılırdı suya,
Bisküvi banardık, içerken çaya,
Uzak yakın denmezdi akrabaya;
Selamı, sabahı hemen kesmezdik.

O güzel insanlar, güzel duygular,
Elimizden birer birer kaydılar,
Ruhumuzu esir aldı kaygılar;
Stres yapıp, depresyona girmezdik.

Yadigâr atadan kalanın adı,
Hicranî mâzinin dolmaz miadı
Küçümseyip herif ile avradı;
Geçmişin önüne duvar örmezdik....

Nuriye Akyol (Hicranî)
12/5/2020

Görsel alıntıdır