Aylardan Kasım, yapraklar düşer toprağa,
Rüzgarla dans eder, hüzün dolu bir çağ.
Gökyüzünde bulutlar, gri bir örtü gibi,
Aylardan Kasım, içimde fısıldar hüzün.

Ağaçlar çıplak, kollarında sonbaharın izi,
Toprağa düşen her yaprak, bir ayrılık hikayesi.
Gözlerim uzaklara dalarken, düşlerimde,
Aylardan Kasım, içimi sarar bir melodi.

Sokaklar sessiz, adeta bekliyor bir masal,
Yağmurlar düşer usulca, yavaş yavaş.
Gönlümde bir özlem, bir hüzün nakışı,
Aylardan Kasım, içimde çırpınan bir şarkı.

Belki de umut saklıdır bu gri dokuda,
Kasımın soğuğunda, bir sıcaklık var mıdır?
Aylardan Kasım, bir son mu, yoksa başlangıç mı?
Sorular içinde kaybolurum, Kasımın içinde.

Kasımın gecesi, yıldızlarla süslenir,
Gökyüzüne bakan bir rüyanın izlerini taşır.
Melankoliyle buluşur her bir damla yağmur,
Aylardan Kasım, içinde bir hüzün ormanı.

Rüzgarın esintisi, geçmişin şarkısını söyler,
Yapraklar düşerken, özlemler de yere savrulur.
Belki de umut gizlidir bu gri tonlarda,
Aylardan Kasım, içinde bir masal taşır.
Ağaçların dallarında dans eder yapraklar,
Rüzgarın kollarında uçuşan misafirdirler.
Bir renk cümbüşüyle doğa süslenir,
Ağaçlar yavaş yavaş yapraklarını dökerler.
Sonbaharın geliriyle başlar serüven,
Yazın sıcak günleri geride kalır neden.
Yapraklar sararır, kızarır, solgunlaşır,
Kuşlar göç eder, doğa sessizleşir.
Yavaş yavaş yerçekimi çağırır onları,
Dallardan aşağıya düşerler birer birer.
Hafif bir hışırtıyla toprağa değer,
Son bir umutla vedalaşır kalpler...

A.Nejat Alperen