ÖYLE ZOR DEMLENİYOR Kİ YOKLUĞUN
yüreğim zılgıt yemiş zonkluyor
ben o yüzden ifrit oluyorum biraz yas da epeyce de suskunlukta sanki değil revaçta öyle duruyor bir kıskaçta kan kokuyor uçurumların meyilleri dikenleri avını kolluyor izbenin göz yaşlarını ellerimle silerek kim bilir kaç firaka dokundum kaç hasreti içime gömdüm öyle zor demleniyor ki yokluğun vakit daraldıkça aydınlığının yerine ikamet ediyor körlüğün beynimdeki senaryo hükmedeceği yerde isyan bayrağını çekiyor rüzgâr estikçe alev alıyor közlerim gözlerim cayır, cayır sızlıyor bir trafik ki vızır, vızır işliyor |