Işığın girmediği bu odaya hapsettim kendimi..
Göz yaşlarımı soruyorsan,
Onlarda terk ettiler gözlerimi..
Onlar bile dayanamadılar sensizliğe,
Akıp gittiler işte.
Tek derdim seni unutmak..
Unutmak kolay mı deme bana,
Elden ne gelir ki bu saatten sonra?
Sen gideli çok olmuş..
Ruhumun üşüdüğü bir yerdeyim bu gece..
Senin olmadığın,
Kapımda sesler var..
Ayak sesleri, fısıldaşmalar..
Kulak kabartıyorum belki sensindir diye..
O kadar iyi biliyorum ki ayak seslerini..
Aldığın nefes bile öyle bir içime işlemiş ki,
Sen değilsin biliyorum..
Biliyorum artık dönmezsin geri..
Oysa ben daha yeni kabulleniyorum gidişini..
Yeni yeni beklemeye başladım seni..
Gelmezsin biliyorum..
Zaten gel demem sana..
Ama bekliyorum işte..
İnsanı yaşatan umuttur..
Umut sensin..
Sensiz ben yokum derdim yaa..
Yok oluyorum yavaş yavaş..
Yok oluşa hazırlıyorum kendimi..
Geri gel demiyorum yine de sana..
Çünkü sen gittin gideli,
Ben zaten eski ben değilim..
Belki de bir fazlalığım bu dünyada..
Belkide sana layık olamadım,
İstemiyorum, gelme,
Ne olursa olsun,
Beni bu halimle görme..
Yinede bekliyorum..
Bir yanım hala sende,
Seni düşünüyorum,
Ve bekliyorum ,
Belki gelirsin,
Birazcık seversin dye...

Nermin Aydın