KAFES
KAFES
Zul mü geliyor yaşam bir kafes ör kendine bırak gidenler gitsin düşme döngüsüne umutsuzluğun sen yoksan bir yürekte yaslanarak parmaklığa sarıl kendi yalnızlığına ve kalk ayağa bırak anılarla düşüp düşüp kalmayı aşka ihanetin gölgesinde esir yaşamaktansa kelepçeyi vur bileklerine hapset kendini kendi yüreğine ola ki görüş günü hatırlanırsın ola ki özler de görmek istersin kurşuna dizilme pahasına dahi olsa firara yelten kendinden kaç kendine sığın var sınırlar ötesi bir düşte mülteci ya da yalnızlığına mahkum ol ama istenmedik bir yürekte kalma esir çelikten örülü bir kafeste özgürce aşk yaşamak tutuklu gökyüzünde alabildiğine uçmaktan yeğdir! Efkan ÖTGÜN |