Kendimden kıskandım sevmedim seni,
Sır olsun aşkımı söyleme saña.

Şiirimin ilk dizesine bakınca, sevgilisi o kadar güzelmiş ya da değerliyimiş ki onu sevmeye kıyamamış, bu güzelliği kendinden bile kıskanmış, sevmekten vazgeçmiş gibi bir mana ortaya çıkmaktadır. Ancak ikinci dizede "Sır olsun aşkımı söyleme saña" deyince işin rengi değişmektedir. Şair sadece kendisini değil, sevgilisini de iki kişi olarak düşünmektedir. Hem sevgilisine bu aşk aramızda sır olsun diyor hem de bu aşktan senin haberin olmasın " Söyleme saña" diyor. Aslında gerçek aşklar hep böyledir. Temsili bir sevgilinin arkasından yola çıkarak ideal sevgiliye ulaşmaktır. İdeal sevgili ise sizi en sonunda ilahi sevgiliye götürür. Bu konuda idealizm felsefesinin öncü temsilcisi Platon şöyle söylemektedir. Bu dünyadaki her şey gerçek dünyanın bir kopyasıdır. Gerçek dünya idealar dünyasıdır. Bu dünyada hiçbir şey mükemmel değildir. Örneğin hiçbir ağaç mükemmel değildir. Meyvesi, dalı, yaprağı mükemmel değildir. Meyvesi kurtlu olabilir, sulamadığınız zaman ya da çeşitli nedenlerle zamanla kuruyup yok olur. Aynı şekilde hiçbir insan da bu dünyada mükemmel değildir. Bir sürü hataları ve eksiklikleri vardır. Bu dünyada sevdiğimiz kişiler de öyle... Bizler bu dünyadaki sevgilileri ideal sevgilinin temsilcisi olarak sevmekteyiz. İdealar dünyasında ise her şey idealdir yani mükemmeldir. Bu dünyada kopya olan ben idealar dünyasında mükemmel bir benim. Aynı şekilde bu dünyada kopya olan sevgili de idealar dünyasında mükemmel sevgilidir. Bu sebepten dolayı hem kendimi hem de sevgilimi ideal ve kopya olmak üzere iki kişi olarak düşündüm.
Not: Bu bir felsefedir gerçekliği kişiye göre değişir.
Gelelim şiire; bu dünyadaki kopya ben, idealar dünyasındaki mükemmel sevgiliye aşık oluyorum. Ama bir sorun var ben kopyayım o mükemmel. İdealar dünyasındaki mükemmel ben, buna karşı çıkıyor, belki de beni kıskanıyor. Hayır diyor sevemezsin, sen kopyasın. Bu sevgiyi hak etmiyorsun. Mükemmel olan Ben’e hak veriyorum ve bu aşktan vazgeçiyorum.
Sonra mükemmel sevgilinin bu dünyadaki temsilcisi olan kopya sevgiliye içimi döküyorum.

Kendimden kıskandım sevmedim seni,
Sır olsun aşkımı söyleme saña,
Gömsün yüreğine öldürdü beni,
Ir olsun aşkımı söyleme cana.

Sakladım hep seni kendi gözümden,
Geceyle dost oldum gündüzle düşman.
Oysun gözlerimi gördüğüm zaman,
Kör olsun aşkımı gösterme bana.

Nârında yandıkça suyundan kaçtım,
Açtım kollarımı mevlâya açtım,
Sönmesin ateşim ben benden geçtim,
Kor olsun aşkımdan kül kalsın sana.

Not: Bu bir felsefi şiirdir, idealizm felsefesine vurgu yapar. Şiirin daha iyi anlaşılabilmesi için hikâye bölümüne bakabilirsiniz.