Anadolu’ya yeni taşınan,hasret çeken Feruze sevgilisiyle günlerdir Kaynarca’da buluşmanın hayalini kuruyordu. Planlar yapılmış,biletler alınmıştı. Sevgilisi seviyor diye yol boyu kucağında iki kavanoz reçel bile taşımıştı. Karşıladı Feruzeyi sevgili, güler yüzlüydü oldukça. Bir şey eksikti ama sevgiliyle buluşulmuştu. Bir başkasının kokusunu tanıyamazdı boynunda Feruze öyle saftı. Saatlerce gülündü, eğlenildi. Feruze çok mutluydu. Sevgilinin telefonları susmuyor samimiyetsiz gülüşler eksik olmuyordu yatağında. Ona rağmen saatlerce sevişildi, dostça. Eksiklik hissedilince Feruze de eksildi odadan. Bir telefon daha çalınca başka bir kadından konuşuldu dakikalarca. Önceleri yalanı bile sineye çeken Feruze gecenin iki buçuğu sokağa atıldı. Gidecek yeri yoktu, evi anadolu. Bir palto bile almamıştı, geri döndü gurursuzca çünkü parası da yoktu. Sevgili hiç bir şey olmamış gibi gülüyor, bir dost samimiyetine bağlıyordu telefonları. Telefonlar susmuştu saatler geçmişti ama Feruze vicdanını susturamıyordu. Bu sefer paltoyu da kavanozları da alıp memleketine döndü. Hala aşıktı ama sevgilinin kalbinde yeri yoktu. Kaynarca’yı özler dururdu ama bir daha hiç gitmedi.

Hiç uyumadım dün gece
Bir ara daldıysam da kokun yüzünden
Temiz bir sayfa için şimdi gitme vakti
Kaynarca’dan memlekete; usulca,sessizce

Ters kelepçe bileklerimde lakin acısız
Seni affetmenin bedelini bilemezsin
Takat kalmayınca ayaklarda,
Bir tren kalkıyor odamızdan
Kaynarca’dan memlekete, gizlice
Ama istesen de gidemezsin.

Valizde iki kavanoz ve biraz gurur
Kalanları alıp gitmek gerek
Bundan sonra sevişmek haramsa
Senin yüzünden
Bir damla yaş bile gelmez mi?
..insanın yüzünden

Keşke ölmeden gidebilseydim
Gömebilseydim şu yabancı gülüşünü
Kokun bile bir başkaydı
Aşıktım anlayamazdım.
Seni ben terkettim ama
Bunu ağlayarak yazdım.
Şimdi nefretim için bir kavanoz taşıyorum
Kaynarca’dan memlekete
Sen çok olmaya başladın ama
Ben ise hep az’dım.

Şiirin hikayesini okumayı unutmayın dostlar,sağlıcakla.