Bir yangın beslemek
Tutunsak bir dalına toprağın
Bir fidan gibi dikilsek bağrında Çocuklar gibi sokaklara,yine dökülürdük. Ter kesilirdi yollarımız, aş kokardı. Bozuk kan, kaçak cigaram.. Sönmeden inerdik hurdadan Yola gelince, yol hiç bitmezdi. İşte o zaman tekrar tekrar kaybederdik. Zelzelede bulamadığımız bacılarımızı. Serin sular serperdim ocağına Daha düşmeden kaynardı avucumda Bir yangın beslerdim Hatay’da Bir de taşlar altından yavrumu.. Ölümü hatırlardım sütler kesilince Naaşlar serpilirdi ovalarımıza Yüreklerimiz de onlarla birlikte Kucaklarda taşınırdı, Adı yaman olana, diyarların bekirine Münzevï |