Güzün İçinden Seğiren Veda Konvoyları
Sıla’ya Şiir,



Veda ederken...

,, Bir şarkıyı severken uykuda parmak uçlarımla
Hiç bu kadar ivedi intihara kalkışmadı şiir
Susuzluğun çemberinde yaşamın kadim hikâyesi ,,

Ölülerin ve dahi dirilerin kalbi sükut etsin.

Kalbim hiç yaşamamış ve hiç tatmamış
Hiç tanışmamış gibi gizli bahçelerin portresiyle
…
Kalbimin içindeki sultani; şiirlik lehçesi gecenin eteğine vurmuş siyahi bir leke
Kalbimin içindeki sultani; çoktan çok leke…

Bir çiçek sarhoşluğuydu geçti gençliğimin ilk yılları
Oysa nedamet dolu kalbim,
Hangi âlemlerin kapısını yol tutmuş, koşarak ölüme perde aralıyor şimdi?
...
Mazinin koynunda efkârlı zamanların sağdıcı zakkum ağacı
Ayıplarımın salası yüzünden evcilik neferleriyle cenk ediyor ruhum


Koşarken maveraya
Sıfır kilometrede bin beş yüz yedi yerde terk ediyorum umulmayı
Kötürüm kelimeler sarf ediyorum ruhuma
Unutuyorum yaşamayı

Oysa yaşamayı değil dolunayı unut diyor şiir ve devam ediyor.

,, Bu gece göğü olduğu yerde –yukarda- bırak ki doğduğuna değsin
O doğum günleri ölülerin amel defterine hüzünlerin gözbebeği olarak yazılmadı mi? ,,

Yokluğun yok oluşu bugün
Bu kez sahiden unutuyorum

Ben ki şiirin hiçlik eksenindeki drama zemininde dolunay suretinde
Ruhumu bir kez daha göğün raflarına kaldırdım
Yüzümü taşlayan hiçlik nağmeleriyle uyuttum kalbimin içindeki gizli bahçeyi
Ben Mahva, savaşmayı unuttuğum gün yaşamayı da unuttum
Şiirin kanaryaları yüzünden göğümü aşağı çekti gözyaşları

Ben Mahva, son gençlik zamanları ışık huzmeleriyle geçti
Gece tülü, gümüş ve parlak dolunay suretinde göverdi gizli bahçelerin sahte yüzünde
Küçük dilimi yuttum ben
Sonunda küle döndüm ben

Beni affet ey… !
Ben Mahva içimde dönüp duran güzün çemberi değilse ne !?
Suyun kadrini bildim mi ey… ?
Ruhum, gusül gecesi taşa oturmuş gözlerin yuvasında siyah bir rüya
Ruhum; sürgün yolların, vurgunların ve kapıların darağacında
Ruhum, arzın kanatlarından kopup mavera sonsuzluğuna yürümedi henüz

Demem o ki
Güzün içinden seğiriyor veda konvoyları
Şu hasta kalbimin süslü geçitleri delik deşik ediyor ruhumu

Ben Mahva
Ben, aşktan binlerce kez vazgeçerim
Yeter ki ruhumla oynaşmasın güz harmanları
Yaşamın köklerinden b’aksın hanende rüzgârları






Mahvash / Munise Senem UÇAR