Ağlayamıyorum
Karabulutlar yapışmış gecemin yakasına
Yıldızları söküp almışlar Ay ile dalaşa girmişim bir yudum ışık uğruna Her yanım ay kesiği Yandım dedikçe Yaralarıma tuz basıyor deniz.. Karabulutlar yapışmış gecemin yakasına Gölgeler sığınmış Kaybolan insanlığın ayak izine Uzaklardan bir ıslık sesi geliyor Nerde olsa tanırım Başımın belası rüzgar bu Yağmuru çalmış bir bulut Rüzgar hemen peşinde Kuyruğundan yakalayıp savuruyor O savurdukça bulutu Ben savruluyorum O esirgedikçe yağmuru Ben ağlamak istiyorum... Ağlamak istiyorum Yüzyıllık bir çınarın gövdesine Sırtımı dayayarak hıçkıra hıçkıra Toprağa düşen her bir yaprak kadar çok Doya doya , doyura doyura toprağını çınarın suya Susuzluğuna çare olmak ümidi ile Gözyaşlarım ile toprağa Ağlayamıyorum... Çağdaş DURMAZ |
ağlamayı,
gülmeyi unutturdular
perde çekip göğün mavisine
zulüm ettiler bir lokma ekmeği
ve dahi en ağırı da
sevmeyi bile unutturdular...
ve unutmadığımız bir ağlamak kaldı
özüzümüzce ağlasak da gözyaşımızı da kuruttular...
var olsun kaleminiz şair dost
beğeni ile okttu şiiriniz