Ben bu hikayeyi biliyorum.
İnan ki biliyorum.
Bir labirentin ortasında,
çıkışı arar gibi çaresiz...
Fırtınaya yenik düşmüş
bir kenti terkeder gibi,
telaşlı...
Sanki,
Avcısından kaçan bir kaplan gibi bitkin,
Bir o kadar da mağrur..
Hangi çınar ağacına sırtımı dayasam
geçer,
Hangi sokağın karanlığında
görünmez olurum der gibi...
Yorgun gözlerin.

Aşk dersin...
Bir muammanın içinde bulursun kendini.
Devrik cümleler boğazında düğümlenir,
Ağlayamazsın...
Okyanusun en dibinde ,
çıkarılmayı bekleyen bir inci tanesinin
umudu vardır yine de yüreğinde,
Susarsın...
Zaten Hayra alamet değildi bu rüyalar der, geçersin.
İşte o zaman göğsünde kanat çırpar güvercinler.
Teker teker özgürlüğe salarsın.
Öylece dalarsın da uzaklara,
Elbet birgün... der gibi,
Bekler gözlerin.

Ben bu çığlıkları tanıyorum
İnan ki tanıyorum...
Hiçbir çocuğun başına dokunmamış gibi
Sevgiye hasrettir ellerin.
Bir isyandır beyninde düşünceler.
Kaderine yanarsın
Kabahatin sende olduğuna aldırmadan.
İç çekişlerin kavgaya tutuşur
Galibi yoktur tarafların.,
Asi oldukça batarsın.
Herşeyin sahibine sığınırsın sonra,
Ellerin gökyüzüne uzanır
Dua olur sözlerin.
Pişmanlıklar tir tir titretir bedenini
Boşa geçen bir ömre yanarsın,
İşte o zaman
O zaman eyvah...
Eyvah!!! der gibi,
Akar gözlerin

Ben bu gözleri
daha önce de görmüştüm!...
İnan ki görmüştüm...