- Ağlıyorsun… Neyin var?
-HİÇ…
Oğlum öldürüldü… Kalbime… Kalbime gömüyorum doğduğu günü
Parçalanmış cesetler arasında arıyorum
Kızımın yüzündeki sevinç izini
Dakikada yüz kere… Dakikada yüz kere…
Sevgilimin kalbindeki iflah olmaz yaraya basıyorum kalbimi
Yaşam öpücüklerim çaresiz ve yorgun
Aşka hayat veren öpüşmemiz geliyor aklıma -utanıyorum-
Kalbim kırık… kalbim fena halde kırık…
Korkuyorum… Az bi yakasını salsam…
Az bi gözlerimi kapasam… Ya sağlam bir ağaca asacak
Ya da “tak” diye kendini vuracak kalbim…
Renkler ölüyor… Renkler… Gökyüzünde kuşlar… Denizde balık
Dağlarda kar… Tipi… fırtına… Rüzgâr… Bulut, yağmur ve güneş
Börtü böcek bütün canlılar
Sevinçlerim…Dudağımda gülüş… Gözlerimde ışık…
Arka arkaya dizip tek kurşunla vuruyorlar bizi;
Her şey ölüyor… Dünya ölüyor… Ben de ölüyorum…
Ey! ölüm ne bulaşıcı şeysin sen öyle
Dünyayı başıma… Ölenleri içime yıktın…

Velhasılıkelam
Şu insanın bitmeyen savaşında
Anayım…/ Babayım…/ sevgiliyim…/ Çocuğum
Savaşların ve Tanrıların en masum kurbanıyım yani…
“HİÇ…” sesindeki duyulmayan keskin çığlık
“HİÇ…” sesindeki söylenemeyen ve anlaşılamayan çok şeyim…
Dağ çiçeğim, sevgilim,
Bahar gözlüm, yaprak saçlım, mor bakışlı kızlarım
Ve canım ve canımın gonca gülü biricik oğullarımla
Gülmek isteyip de gülemediğim
Yaşamak isteyip de yaşayamadığım çok şeyim ben…

Erkek… Devlet… Şiddet… Savaş… Ve ölüm…
Çekin ellerinizi dudaklarımdan
İçimdeki ateş konuşsun…

29 Şubat 2020/ 12 Ağustos 2023