Ne yapsınlar daha,
hatanı anlamaya?
Gel, del kozanı
cesur tır-tır böceğim,
kelebek olmanı,
ve de cesaretini göreyim.

Gün ışığı görmeden
tabutunu delmeden
-tabut dedim, kabuk değil iyi bak-
aptalca öleceksin,
doğrul ve kalk,
kaynar suda lif-lif çözüleceksin

Sıcakbir rahatlıktır karanlık,
ne duyar, ne görür
nede düşünürsün artık.
Gün-be-gün
sümük-salya ördüğün
bem-beyaz duvağına bürünürsün
kaynar suya gömülürsün!

Boğulmadan bu karanlıkta,
del kozanı, uç, gel, öbek-öbek,
ol kelebek.
Doğada
umudu kırılmış, geleceği çalınmış
kuşlar var
senin cesaretine muhtaç.
Uç ki bu çocuklar,
renklerini özümlesin,
cessurluğunu gözümlesin,

Ama istersen gelme
kozanı da delme,
nene gerek senin cesaret?
Nasılsa herkes günün birinde ölecek,
sende rahat ol, uyu tabudunda,
öldüğünde delik olmasın kabuğunda!

Karanlığa inanan,
kendini akıllı sanan,
"Alın Yazısı’na" şükreden
insan,(*)
sanki daha mı üstün senden?

(*) İstsnbul Pembe şiirleri hayvanlar için yazılmıştır. İnsanların asla ve asla alınmaya hakları yoktur.