aşk bir kuş gibi idi
göğün derinliğine kanat çırpan
fakat yüreği rehindi
kahpe bir sapan taşının ucunda
işte böyle bir yürekti
sıratta, yıllarımı sırtıma alarak yürüdüğüm
çıplak ve yalnız olarak.

kırlanmış bir sevdanın
sigortasız işçisi olmuştum
üstüme giydirilen hayatta
ne zaman nefes almaya kalksam
kirleniyordu elbisem
zaten çıplaktım ki
neden sebepsizce kirletiyordunuz ??


çocuklarım vardı,
bakınca içimde güller açtıran
görmediğimde ise kör olduğum
uzandığımda dokunamadığım, ulaşamadığım
ve nasıl sevdiğimi söylemediğim
şimdi resimlerinde nöbet tuttuklarımdı, yutkunarak
halbu ki ıslandığım yağmurlarda, yanıyordu artık sessizce
kimse bilmiyordu
çıplak ve yalnızdım.


şimdi yaşıma dayanmış zaman
mesul olmadan kovalıyordu, birbiri ardını
usulca eğilen kimsesizlik kulağıma fısıldıyordu
hiç büyümedin elli beş yaşına kadar
kimse bilmiyordu ki hala altı yaşında olduğumu
çocuk olamadan atılmıştım, kaderin sokağına
ve diyorlardı Gökyüzü mavi diye
neden benim her bakışımda karanlıktı
sahiplendiğim yalnızlığımla..


gözümdeki yaş’a yaptıgın ev sahipliği
nasipsiz yağmurlu bir güne denk gelmişti
halbuki rüzgara yüklenmiş vakitler
çöllere bedevi yapıyordu beni
sen bilmiyordun ben çürüyordum
çıplak ve yalnız olarak..



Ali Niyazi GÜL

17.06.2023 Velimeşe/Çorlu..