Bozuk Aksanıyla Hayatzamanın kavruk ve masum yanında tef çalan çalgıcılarla rakseden çığlıkların habersiz ve erdemli renklerinde bir tek senin adın geçerdi... sanırım; aşk sendin, ne yana dönsek yeşile inat mavi ayaklarıyla çocuklar sarmaktaydı cümlelerimizi... senin çocukların... bozuk aksanıyla hayat ne de sahip çıkardı onlara... yalnızca siyah vardı gülümsemelerinde. onlar yalnızca siyahı severlerdi; çıplak ve neşeli... 2008/muğla |