HEP ÇOCUK KALSAK
HEP ÇOCUK KALSAK
Büyümeden hep çocukça kalsaydık Ağlayarak daha kolay ulaşılırdı İstediklerimize. Çocuk kalmak aslında kolaylaştırırdı Belki de sorunlarımızı. Sanki büyüdük de ne oldu Sahte ve riya dolu sevgiler Kurumuş kof ağaç dallarından Dökülen hazan mevsimindeki Gazellere dönüşüyor insan. Ruhun burukluğundan başka ne kalıyor Büyüdüğün de elde kalan. Derin uyku halinde donuklaşan yaşam Ölümün soğuk yüzünden kalmıyor farkı. Sonunda acımasızca alıp götürür Dönülmeyen kader yolculuğuna Ne çocukluk Ne de yaşlılık nafile. Bakarsın uçup gider bedende ne varsa Ne kalır geriye baktığın zaman Bir ben birde benden başka. Durmuş Karabağlı |