Üşüyen yüreğini ellerinde ısıtırsın da
Kıyamazsın ellere vermeye ellerini
Vakit gecedir düşler sokağında bir ıssızlıkta
Kayıp olmuşluğunu ararsın
Bulamazsın...

Binalar birer birer yıkılır sanki üstüne
Enkazı altında kalmışsındır ruhunun
Kurtarıcını beklersin
Ama gelmez...

Nafiledir insanın kendini yaralaması
Kendi yarasını kendisi sarması
Yalnızlık cehennemin diğer adıdır...

İkiye bölünmüş bir ekmek huzurudur hayat
Kırıntılarında yaşam bulur insan
Mutluluk dost yüzünde gülümseyen aksindir
Dost sohbetinde dinlediğin bir masal
Bir çocuğun masumiyetindeki hayaldir...

Sıra sana geldiğinde verebilmektir senden bekleneni
Bazense ardına bakmadan çekip gidebilmek
Uyuya kalmışlığın toplumuna ayak diremektir mutluluk
Benzememektir kimseye
Asıl olanın kendin olmak olduğunu bilmektir...

Çağdaş DURMAZ