Bu ne yaman bahar, üşüyorum ben,
Kayboldu güneşler, şafak sökmüyor!
Hani o şen şehir, şaşıyorum ben?
Bahçelerde kuşlar, ötüp sekmiyor.

Molozlar kaplamış, toz duman yolum,
Ağır hasar almış, canım okulum,
Açmaz olmuş güller, taş sağım-solum;
Tüm sınıflar boşlar, tek ses çıkmıyor.

Sığmadım kabıma, doldum da taştım,
Terk ettim sılayı, gurbete düştüm,
Korku duvarını, çok oldu aştım;
Artçı titreyişler, artık yıkmıyor.

Toprağa nice can, verip de geldim,
Sonsuz acılarla, bağrımı deldim,
Yanaktan süzüldü, usulca sildim;
Kurudu o yaşlar, göz, yaş dökmüyor.

Savrulmuşum hayat denen kızakta,
Yüreğim Hatay’da, cismim uzakta,
Altın kafes olsa, ruhum tuzakta;
Bölük-pörçük düşler, zaman akmıyor.

Onulmaz derdimin, çaresi yoktur,
Ne lokman devadır, ne uzman doktor,
Kanayan dertlerim, bir değil çoktur;
Söküldü dikişler, iğne dikmiyor.

Tutuştu, Şubat’ta, şu viran hanem,
Teselli verecek, yok babam-annem,
Hangi keder sarsar, olur cehennem?
İçim lav, ateşler, artık yakmıyor.

30.03.2023
Muhittin Alaca