Akıp gitti bir akşamüstü bütün tebessüm
Yalnızlığımla barışık kendimle küsüm
Yatağımın başına soluksuzca uzanıp
Dün gece hep seni düşledim,sevgine yanıp

Kirpiklerim seni görmek için kapandı
Yüreğimdeki kor seni sevmek için yandı
Vicdan diye sızlanan ruhla beden çilekeş
Güneşe meydan okur gibi söndü bu ateş

Alnımın kıyısından iç içe akan ter ki
Kış mevsimi hangi toprakta çiçek biter ki
Süzülüp dururken güz mevsiminde bu yaprak
Belki bizde kalkarız,sevinçten ağlayarak...

Bir aynaya birde feryad eden resme baktım
Bir gün ben,güneşin batışıyla batacaktım
Eğer sahil kıyısına demir vurmasaydın
Yahut yıldız gibi gözümde parlamasaydın

Senden bir koku düştü avuç içlerime
Senden bir fotoğraf kazındı gözlerime
Akıp durdu bütün hayal bankın kenarına
Elbet sevgi saklanır her şiddetin ardına

Masum aynalar çürümüştü seni görmekten
Hiç çekinmedin gözümü yaşla izlemekten
Ve süzülürken damlalar tek tek yanağıma
Her gün bir hayal öldürüp yattım yatağıma