Kalp bende diye övünme sevgim yoksa hiçsin
Ne kadar mağrur olursan ol sen çaresizsin
Güzel dedim diye kendini Şirin mi sandın
Sevgim olmasa bir çalı dahi olamazdın

Cesaretsiz tüm yaşların akmaya layıkken
Sessizliğe mahkum olduğun gün sıcacıkken
Bir pamuk yünü kadar merhamet umma benden
Senin manzaran kapandı kendiliğinden

İstesem de veremem artık sana sevgimden
Bir hoşça kal demek bile gelmiyor içimden
Manasız günlerin sessiz vedasıyla git
Abı hayat gülüşlerin manzarasıyla git

Ve bir gün beni anımsa ismimi duyunca
Kıyamadığın âti rezil rüsva olunca
Lafügüzaf yıllar akmaya muhtaç kalsın
Geceye sığınan ay kadar yapayalnızsın

Sessiz dudakların varken gözyaşın konuştu
Ve bir mevsim , titrek şarkılarda uyumuştu
Umut mu yükseldi sanmıştın senin sesinle
Ben seni kalbimle sevdim sen beni nefsinle...

Şimdi git yaşa gecenin efsunlu üryanıyla
Anla ki tomurcuk açılmaz matem ahıyla
Sensizliğe sarılmak da elbet cesarettir
Ve bazen konuşmak sessizliğe hakarettir...