*** KARANLİKTA SANMA YUREGİNİ ***
**************************
Vurdular güvercini Yaralı bir yürekle Mahkum ettiler paslı prangalara Siyah bir yangindi gözlerin Bıraktığım o karlı düşte seni Hüzün yağıyordu geceme *** Güvercin göğsünde Sakladın tüm gücünle Acıyı,ayrılığı,masumlugu Oysa sen,sınırsız duygularla Bir keder duvarının arkasında Gizleniyordun... Giz yagmurlarinda *** Ve ben her Aralık bitimlerinde Tüm acılara, bir de kendime Yenilmisligim gelir aklıma Maziyi hatırlarım , çocukluğunu Penceremizde açan gullerimizi Dönmek isterim ,silmek isterim Acı yılları *** İcimde bir telaş başlıyordu Bitti mi kabuslar diyordum Rüyalarıma geliyordun O kadar çoktu ki gözyaşlarım Uyaniyordum Siril siklam yagmurlarla Hani yağmur sonrası güneş doğar Bürünür ya gökyüzü yedi renge Artık yakındır diyorum Yakındır vuslatın *** Karanlıkta sanma yüreğini Her karanlığın çıkar sonu aydınlığa Tutuklu sanma ellerini Yüreğin,yüreğimiz özgürlüğe yazılı ’Allah ; bir kosengiyi yakmaz sonuna kadar’ Derdi ninem *** Günay Koçak 13.3.2023 Umut salonundan mektuplarim |