tutamadım
döküldü kıtalarım
defterimden denizlere
kaydı ellerimin arasından
satırlarım parça parça
dokunamadım

dokunamadım
ve koptu bir şeyler
bende koptu
ben de koptum
sözcüklerim kapıldı rüzgara
deli dehşet esen

karıştı gözlerim
mavinin hiç bilmediğim tonlarına
ve hislerim vardı
hislerim vardı
beni ayakta tutan
ölümüne sakladığım hislerim

sonraları tanıdım onu
ellerini tanıdım önce
kendimi unuttuğum gün tanıdım
karanlığında boğulduğum o gecede
sonsuz yalnızlığımda tanıdım gözlerini
kör bir kuyu misali çakıldığım boşlukta

her ne kadar imkansız gelse de
seviyorum galiba
hatta o kadar ki
pankartlar açasım geliyor
haykırışlarla
tüm dünyaya bağırmak istiyorum

nazım hikmet diyor ya:
"yazın" diye
"yazın üç sütun üstüne kapkara haykıran puntolarla"
yazasım geliyor bazen
uçsuz bucaksız gökyüzüne
tüm güzel renklerle

öyle bir şey işte
onunla olmak
onun olmak
öyle bir şey
güzel
çok güzel

Gökçen