Her güzel insan bir gün muhakkak gider
Geriye sadece sararmış resimler kalır
Ve her güzel vakit muhakkak bir an son bulur
Geriye sadece kuruyan takvimler kalır

Çok istersin yel gibi geçen eski günleri
Yalnız,yalnızlıkla avutacaksın kendini
Nem nem hatıra dolacak sahil köşeleri
Farkına varmadan unutacaksın kendini

Elbet her gecenin sabahı olmayabilir
Fakat gece de yananların ateşi vardır
Her ışık senin gözünde parlamayabilir
Ama her sabahın mutlak bir güneşi vardır

Yelkenler savursun seni çağlar öncesine
Belki bir gün senide götürecektir bu düş
Sürgünler ülkesine,asırlar öncesine...
Zaman merhalesine düşen yüzyıllık çöküş...

Bazen ilham aramaya bile gerek yoktur
Köşeye atılmış bir takvim yaprağı yeter
İnsan olmayana verilecek yürek yoktur
Biçare sükut kursağa düşmeseydi eğer