Bendeki O
onundu kalemimden dökülenler
göremeyen onaydı sessiz çığlıklarımı bir o duyar duyup da aldırmazdı farkındaydı bir şeylerin ama konuşmazdı sabahın ıssızlığında "karanlık bir korku deniziydi" gözlerim onunlayken durulan onsuzken fırtınalara çalkalanan ayrıca diğer gözleri de kıskandırandı kimse gibi olmayan, ona bakmayı da bırakamayan bana onu sorarlarsa şayet şöyle diyebilirim güzelleyerek o her gidişimde biraz daha kaldığım evim her gülüşümde biraz daha ağladığım birim o hem adını sonsuzluğa haykırmak istediğim hem de kimse görmesin, bilmesin dediğim... gökçen&ipek |
Köhne bir evin cam kenarı, hayatın seyri...