SOBELE BENİ
SOBELE BENİ
Yüreğini sevdiğim kadın bugün de yoksun ve ben kimsesiz yine sensizim dön artık gündüze sorsam günde yanarım geceye sorsam incinir düşlerim gidersen bir daha dönmeyeceğini de bilirim muzipçe bir edayla saklanmış der bulamayacağımı bile bile kendimle saklambaç oynarım bilirim uzaklardasın ait olmadığın düşlerde bilirim yüreğimin nüvesinde en metruk yıkıntılar altındasın müşkül bir yalnızlık solumaktasın ah sevdiğim ah be kadınım sükûtu isyanda ağır darbeler almış aşka ahraz kaftanlı hoyrattasın kan damlatan katreler gibi öfkeyle sıktığın dişlerinle dudağını kanatmaktasın n’olursun yanarak günahlarından arınmış ateşin hüznüne atma beni sensizliğe nice kaleler kurdum sabrıma nice bentler ördüm yokluğuna giydiğim zırh bile eridi yanık bir sigaranın tükendiği gibi imgede tükeniyor sana dair sözcükler hangi lehçede şiirler yazsam eksiliyor hecelerim dön artık mavi umutlara boyadığım karanlıklara saklanma hıncımı alırcasına tuvalden çizdiğim resimlerde canlanmaktasın ben sende eksilirken sen bende çoğalmaktasın hadi çık ta sobele beni kırdıysan affediyorum kırıldıysan affet beni Efkan ÖTGÜN |