Kainata düşen sahte kralsın,
Hırsın gölgesinde kalıp gizlenen,
Zamanın emrinde boş bir masalsın Vakti geldiğinde yolu gözlenen.

Adem ile Havva neslinden gelen Hesabı mahşere kesilmiş varlık, İçinde ki nefsi maddeye bölen Manevi duygudan noksan insanlık.

Ebedi olmayan anlık misafir
Eşssiz olduğuyla övünen fani, Sonsuzluk içinde dilimlik kesir Hangimiz ölüme olmuş ki mani.

Zekasını makam mevkiiyle ölçen İmanın kapısı olmaktan aciz, Yalanları banıp hayaller içen
Kapına şeytandan geliyor haciz.

İstikametin yok niye yaşarsın
Tanrı gazabını bilmeyen gafil Münafık halinle boşa koşarsın Marifeti eksik mekansız sefil.

Bütün teselliler çekti kendini
Şimdi yalnızlığı pay etmekteyim
Şu insanoğlunun bütün derdini
Sanki her gece ben, ben çekmekteyim.

Nereye çevirsem perişan durum
Taş üstünde taş yok, her yer tarumar,
İnanç kavramında büyük uçurum
Etrafıma baksam yok öyle mimar.

Nerede o asil şaşalı kuvvet
Göster kudretini yalan devrilsin, Bütün asileri bir anda mahvet
Sana inananlar çıkıp sevinsin.

Kaybolan insanlık mukaddes davam Nefis direndiğim hakiki hasım,
Rab sığınacağım benim tek yuvam Yeter ki sapmasın bu akıl tasım

Nevzat TAŞKIRAN