Her günün ardından
Sancılı bir hava birikiyor
Bulutların renginde.
Öylesine acıtıyor ki yokluğun.
Okuduğum senli her hüzün cümlesi
Yakıp
Yıkıp
Savuruyor beni yerden yere.

Bir şarkının başlangıcında başlayan ney sesi
Bir kemanın sesinde ürperen beden dili
Bir ezginin bitişinde akan gözyaşları
Dinmek bilmezken
Senden kalan hatırlarla kendimi avuturken
İçimdeki senle hep eksik kaldım.

Yağmurun ıslatıp durduğu
Bir camın kenarından
İzleyip durdum ruhumdaki seni.
Sonra
Bir film şeridi gibi kare kare izledim
Biriktirdiğimiz o harika zamanları...

Hani derler ya
Doğumdan ölüme değin
Her insanın içine bir sevgi tohumu ekilir.
İşte sen
İçime sevgi tohumunu ektin
Ve ben o sevgi tohumuyla hâlâ ayaktayım.

Bana hediye ettiğin ay ışığıyla
Elbet bir gün sana komşu olmak için
Sana doğru yol alarak
Sana ebedi geleceğim.
Bekle beni.

Mehmet Öksüz