Ben deniz kıyısı çocuğuyum.
Ömrümün ellibeş,altmış yılı onunla geçti.
Ama şimdi ayrı düştük.Onu çok uzaklardan seyredebiliyorum ancak.

Hırçın dalgaların sesi,
Sanki bir ninni olurdu bana.

Sen kopük,köpük köpürürken,
İçimde bir huzur,
Ve bir sükûn oluşturur’du çırpınışların.

Coşkun rüzgârları ardına alıp da,
Doludizgin bir kısrak gibi,
Kayalıklardan uçarcasına atlayışların,
Çıkardığın uğultularla,
Kendini sahile vuruşların,

Sanki,büyük bir orkestradan,
Yeni bir beste dinliyormuş duygusu
Verirdi bana.

Biliyormusun,
Martıları kıskanır oldum şimdilerde,

Yağmur,rüzgâr,fırtına demezler,
Onlar,her an seninle,
Sana benden çok yakınlar.

Bıkmadan,usanmadan,korkmadan,
Dalgaların üstünde,
Hep,kucak kucağa seninle.

Güneş olsam diyorum,
Bazen kendi kendime.
Akşamları,gurup vakti,
Beni de alırmıydın,acep koynuna ?

Bazen de düşünürdüm,
Midye,istiridye olmak isterdim,
Ya da,
Rengârenk deniz şakayığı.

Tutunurdum dipteki kayalarına sımsıkı.
Ömrümce senin koynunda olmak,
Seninle,sonsuza dek yaşamak isterdim.

Bir de Ay var,
Benim gibi sana tutkun,
Yaratılışın ilk gününden beri,
Sana delicesine aşık,sana meftun.

Ama o çekingen,
O utangaç,o sıkılgan sevdalı,
Bazen gizleniyor senden,
Bazen,yüzü bulutlarla kaplı.

Ama,bazen de cüretkâr,
Sana mehtabını sunar,
Hediyesi,ışıltılı pırıltılar.
Eşlik ediyor ona,
Göz kırpıyor,pırıl pırıl yıldızlar.

Bir özlem,bir hasret,bir tutkuymuş,
Bir sevdaymış,içimde
Sana olan duygular.

Ben seninle doğmuş,
Ve hep,seninle yaşamışken,
Şimdilerde seni göremez oldum,
Yosun kokularını,içime çekemez oldum.

Şimdi,senden çok uzaklardayım.
Zor da olsa,
Buna katlanmak zorundayım.

Ama,belki bir gün...bir gün,yakında,
Bekle beni sen,
Kıskandıran mehtâbın kollarında,
Kavuşup,kucaklayacağız,
Hasret gidereceğiz,nasıl’sa...

Tuğal KÖSEMEN
12.Aralık.2022