*** SENSİZİM KİMSESİZİM ***
*************************
Unuttum gülüşümü bir papatyanın Masum bakışında Çocuk düşlerimi aradım uykularımın Pembe sokaklarında *** Ruhumda suçlanmanın karanlık izleri Aydınlık bir sınıfın ilk günaydınında Beklediğim özgür çığlığı kilitledim Aynalara ... yitirdi bakışlarım özgürlüğü Kırgın ve çatlamış sırlarda Mavi gök yüzüne hasret edildi gözlerim Güz gelmeden döküldü Yeşermeye yüz tutmuş yapraklarım *** Ezildi ayak altında umutlar Yeniden kurmak için yıkılan hayalleri Sildim düşleri beynimden yasakladım Görüntüleri gözlerime Nefretin kilidiyle kilitledim Kapımı tüm uzanan ellere Umut yok, Ay ışığı bulutlarda gizlendi Yok ettim çocuk gülüşlerimdeki Renkli masalları kaldırdım Gözlerimin görüntüsünden *** Bir hücre buldum kaçmak için İki yüzlü dünyadan Acılarımla affetmediğim Af sayfalarındaki suç sayılan Gölgeleri... gölgesi bile yokken Tanıyamadığım nesnelerdeyim *** Sensizim kimsesizim Yaşanan güzelliklerin Rengi solmadan gözlerimde Dön ! Son güz geçmeden daha Tutsak ettiğin kalbim vuruyorken Taştan taşa kendini Dönnn !... *** Günay Koçak 9.11.2022 |