Mavi ve duru bir mevsimin çiçekleriydi ellerin
Kokusunu yalnızca benim bildiğim

Bu mevsimin ağaçlarında renkler dansa kaldırırdı birbirini
Bense seyrine doyulmaz bir manzarayı izlerdim
Gözlerinden ve kirpiklerinden geçen
Güneş yatıya kalırdı yüzünde her akşam
O ısı, o ışık yayılırdı dünyama teninden

Sırf sen baktığın için, denize çıkardı sokakları evimizin
Sevgilisi hayalin olurdu tüm kaldırımların
Ve içinden maviler geçerdi
Beyazlar
Yeşiller
Gözlerin geçerdi
Bir kitap cümlesi gibi sözlerin geçerdi
Her birinin altı çizilmeliydi
Öyleydi çünkü
Seni bilmek ve seni yazmak
Seni okumak ve anlamak
Büyüleyici bir paragrafın satırbaşında
Senin adınla başlamaktı cümlelere
Hiç kullanılmamış bir alfabenin
Yepyeni harfleriyle

Güncemde bir sayfa hep soracaktı bana
Ne kadar daha anlatamayacağımı seni hece hece
Naif bir cümlenin kırılgan öznesine bağlılığım, diyecektim
Kac yaşındaydım daha ben
Sanki yüzyıllardır sürüyordu sana hayranlığım


Şimdi
Yürüyecek yine aklım yüzünün koridorlarında
Yüzün, güncemin arasında sakladığım gül yaprağı
Yüzün gül kokusu


Seni anlattığım her cümlem biraz eksik
İncinme olur mu?



Büşra Nazlı