yalnız ölmek
öyle yakın,canımdan
öyle uzak,kanımdan sokak lambalarının patlak ışığından, koşmuyordu çocuklar sönük ışığın altından. çıplak yarıları bellerinden düşen pantolonları bir lokma küfür yutar ağızları masum kahkahalarıydı duyduğum ve güneş batmakta, ezan okunmaz olmaktaydı. bir kırağı düşer, sabah kokuyorken tüm dünya uyur yanan bir yıldız kayar kuyu gibi gökyüzünden. kederler toprağa emilirken ve çökerken yalnızlık bulutu bir salkım umuttu,bu. yalnız ölüm yalnız ölüm kalacaktı geriye buruşuk kalplerden çürük dişlerden yalnız ölmek kalacaktı geriye yaşanan tüm kederlerden. |
Sıyrılır hayattan
İnsan
Bir sır olur
Deyiverdim guzeleserine şairim